Ορισμός

Οι ηπατίτιδες είναι φλεγμονώδεις καταστάσεις του ήπατος που μπορεί να προκληθούν από ιούς (ιογενείς ηπατίτιδες), τοξικές ουσίες (π.χ. αλκοόλ, φάρμακα) ή αυτοάνοσους μηχανισμούς. Οι ιογενείς ηπατίτιδες είναι οι πιο συχνές και περιλαμβάνουν τους τύπους A, B, C, D και E.

Παθογένεση

• Ηπατίτιδα A και E: Μεταδίδονται κυρίως μέσω μολυσμένων τροφίμων ή νερού και προκαλούν οξεία λοίμωξη.
• Ηπατίτιδα B, C και D: Μεταδίδονται μέσω επαφής με μολυσμένο αίμα, σωματικά υγρά ή από τη μητέρα στο παιδί. Μπορούν να εξελιχθούν σε χρόνια ηπατίτιδα, αυξάνοντας τον κίνδυνο για κίρρωση και ηπατοκυτταρικό καρκίνο.

Διάγνωση

Η διάγνωση βασίζεται σε εργαστηριακές εξετάσεις, που περιλαμβάνουν ανίχνευση αντισωμάτων και ιικού RNA ή DNA, καθώς και αξιολόγηση της ηπατικής λειτουργίας (τρανσαμινάσες, χολερυθρίνη). Απεικονιστικές μέθοδοι ή βιοψία ήπατος μπορεί να χρησιμοποιηθούν για την εκτίμηση της ηπατικής βλάβης.

Θεραπεία

Η θεραπεία εξαρτάται από την αιτία:

• Οξεία ηπατίτιδα A και E: Υποστηρικτική αγωγή, καθώς είναι αυτοπεριοριζόμενες.
• Χρόνια ηπατίτιδα B και C: Χορήγηση αντιιικών φαρμάκων. Στη C, τα σύγχρονα αντιιικά (DAAs) προσφέρουν πλήρη ίαση.
• Αυτοάνοση ηπατίτιδα: Θεραπεία με κορτικοστεροειδή και ανοσοκατασταλτικά.

H πρόληψη μέσω εμβολιασμών (για τις ηπατίτιδες A και B), ασφαλούς σεξουαλικής πρακτικής και αποφυγής κοινής χρήσης βελόνων είναι καθοριστική για τον έλεγχο της εξάπλωσης. Η τακτική ιατρική παρακολούθηση είναι σημαντική για την πρόληψη επιπλοκών, όπως κίρρωση και καρκίνος ήπατος.